Όσο τα χρόνια περνάνε και ο πλανήτης βαριανασαίνει, σημαντική μερίδα του πληθυσμού ωθεί σταθερά τις διάφορες βιομηχανίες να υιοθετήσουν πιο οικολογικές πρακτικές. Η βιομηχανία της μόδας δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Αργά αλλά αποτελεσματικά, όσες εταιρείες μετέρχονται πιο ηθικές και οικολογικές πρακτικές κερδίζουν την καρδιά των καταναλωτών. Βουτώντας στα άδυτα τέτοιων επιχειρήσεων, όπως είναι η Preloved, η Lanius ή η Ginger and Smart, αγγίξαμε έναν προς έναν τους θεμέλιους λίθους της δράσης τους.

Το Rana Plaza «effect» θα έλεγε κάποιος πως μοιάζει με το Butterfly effect αλλά από την ανάποδη. Η διαφορά έγκειται στο ότι η κατάρρευση του εργοστασίου ρούχων στο Bangladesh το 2013 και οι παραπάνω από 1000 θάνατοι δε λογίζεται αμελητέα μεταβολή στη ροή των γεγονότων. Ωστόσο, κατάφερε να αφυπνίσει και να ευαισθητοποιήσει χώρες στην άλλη άκρη της γης. Οι εταιρείες που συστάθηκαν έκτοτε παλεύουν να χτίσουν οικολογικές πρακτικές. Παράλληλα, οι ήδη υπάρχουσες προσπαθούν να ενσωματώσουν την βιωσιμότητα στην πολιτική και στη φιλοσοφία τους.

Εξερευνώντας τα άδυτα του χώρου της βιώσιμης μόδας, καταλήξαμε ότι υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας απ’ αυτούς αφορά στην ανακύκλωση των ρούχων. Η παραγωγή και η ζήτηση δεν συγχρονίζονται με αποτέλεσμα τόνοι ρούχων να λιάζονται στις χωματερές του πλανήτη. Όσα brands, λοιπόν, στοχεύουν στη μείωση του όγκου των υφασμάτινων αποβλήτων επιλέγουν να επενδύσουν στο παλιό δημιουργώντας κάτι νέο. Τα υφάσματά τους αποτελούν προϊόν αποδόμησης και μίξης των ινών με νέα ή deadstock υλικά.

Οι εταιρείες συνεργάζονται με αποθήκες που συσσωρεύουν κουρέλια από μεγάλα brands και online καταστήματα, όπου ταξινομούνται καταλλήλως. Σε δεύτερη φάση, ο κάθε ενδιαφερόμενος ξεσκαρτάρει όλα όσα συνέλεξε για τη δική του παραγωγή. Τα ρούχα χωρίζονται ανάλογα το χρώμα, το υλικό ή το νούμερο. Κάποια απ’ αυτά, που το εκάστοτε project δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει για τα προϊόντα του, περνάνε σε άλλα χέρια. Από όσα μένουν, μερικά πλένονται και στέλνονται σε σχολεία ή αναπτυσσόμενες χώρες και άλλα παίρνουν τον δρόμο προς τα βιομηχανικά «ψαλίδια». Περνάνε από κοπτήρες όσες φορές χρειαστεί για να γίνουν ίνες και να μπορούν στο τέλος να αναμειχθούν ενδεχομένως με άλλα υλικά, να υφανθούν και να ραφτούν πλάθοντας κάτι νέο.

Όσοι βρεθήκαμε στα άδυτα αυτής της διαδικασίας ξέρουμε ότι δεν συμμετέχουν μόνο τα παλιά και αζήτητα κομμάτια των καταστημάτων αλλά και το λεγόμενο deadstock. Το deadstock είναι πρακτικά οι άκρες από τα ρολά υφάσματος που χρησιμοποιήθηκαν και, επειδή δεν φτάνουν πλέον για μαζική παραγωγή, αχρηστεύονται. Είναι δηλαδή το “ανεκμετάλλευτο” ύφασμα.

Απ’ την άλλη πλευρά, κάποιοι επιλέγουν να ακολουθήσουν το δεύτερο μονοπάτι. Επενδύουν σε κάτι πρωτόγνωρο, που θα ταράξει τα νερά και τη ρουτίνα των καταναλωτών. Τελευταία το Tencel (η βιώσιμη εκδοχή της βισκόζης) και τα υφάσματα από βιώσιμη πρώτη ύλη (βλέπε μανιτάρια ή ο ανανάς) κατέχουν πρώτη θέση στην καρδιά και στα εργαστήρια των βιώσιμων brands. Ειδικά το Tencel είναι ο εραστής πολλών νέων σχεδιαστών μιας και προέρχεται από την κυτταρίνη δέντρων που φυτρώνουν σε νέες καλλιέργειες. Έτσι, αποφεύγεται η αποψίλωση αρχαίων δασών. Επίσης, οι διαλύτες επαναχρησιμοποιούνται στο 99% και οι ίνες του είναι πολύ ανθεκτικές.

Φυσικά, για να έρθει να εγκατασταθεί στη ζωή και στη νοοτροπία μας μία τέτοια αλλαγή χρειάστηκε χρόνος. Παλιότερα, πρωτοπόροι σχεδιαστές που αποφάσιζαν να στρέψουν το ενδιαφέρον τους προς την πιο οικολογική προσέγγιση, δεν έχαιραν της αποδοχής των καταναλωτών. Οι περισσότερες συλλογές αρχικά ήταν λιγότερο ενδιαφέρουσες από ότι είναι τώρα και δεν υπήρχαν τόσα τεχνολογικά μέσα, ώστε να δημιουργηθεί κάτι μοναδικό που θα προσέλκυε κόσμο. Σήμερα, βέβαια, δεν υστερούν σε τίποτα και δεν έχουν να ζηλέψουν πολλά από την αισθητική γνωστών brands. Παραμένει, ωστόσο, πρόκληση το να πείσει μία εταιρεία τους προμηθευτές της να αλλάξουν τις μεθόδους παραγωγής τους. Πολλοί, βέβαια, καταφεύγουν και σε νεαρούς προμηθευτές, οι οποίοι είναι πιο δεκτικοί στο να μάθουν νέα “κόλπα”.

Ο καλύτερος τρόπος να διατηρήσει ένα brand τον ηθικό του χαρακτήρα είναι να έχει ένα «κλειστό» μοντέλο παραγωγής. Έτσι, τα μέλη της ομάδας, από τους τεχνίτες έως το διοικητικό προσωπικό, γνωρίζονται μεταξύ τους και τα όποια θέματα προκύψουν λύνονται λόγω καλής επικοινωνίας. Τέλος, συνήθως προτιμάται ένα εργοστάσιο που εξυπηρετεί κάθε στάδιο της επεξεργασίας, ώστε να μη χαθεί ο έλεγχος όσον αφορά στη διαχείριση της εφοδιαστικής αλυσίδας.

Αγαπάς την μόδα που σέβεται τον άνθρωπο, τα ζώα και το περιβάλλον; Έλα στην ομάδα μας στο Facebook και το Instagram, για να γράψουμε μαζί το μανιφέστο της μόδας… από την αρχή!